و البته ادامه داده‌اند که جشنواره‌های قبلی بیشتر به کمیت توجه می‌کردند. ایشان در پاسخ به سوالی که چرا فراخوانی برای شرکت در جشنواره ارائه ندادید، اشاره کرده‌اند که فرصت کافی برای این کار موجود نبود.
همه ما امیدواریم که این سخن جناب روشن‌روان مصداقی عینی بیابد و جشنواره امسال به همان کیفیتی برگزار شود که آرزوی اهل موسیقی است، اما از آنجا که به قول منطقیون، صغرای یک گفته باید با کبری و در نهایت نتیجه بخواند، به نظر می‌رسد که در سخنان جناب روشن‌روان این مسئله غایب است چرا که نگاهی به افراد و گروه‌های حاضر در جشنواره و حتی نوع برنامه‌ریزی(مثل همین نکته‌ای که درباره نبود فرصت برای فراخوان اشاره کرده‌اند) امسال مویدی است بر این نکته. ضمن آنکه جشنواره امسال هم همانند 22جشنواره قبلی از عنصری به نام رقابت خالی است.
این درحالی است که مهم‌ترین نکته‌ای که خلاقیت و کیفیت یک امر را موجب و ارتقای آن را سبب می‌شود، عنصر رقابت است. متاسفانه دست‌اندرکاران جشنواره موسیقی فجر، در تمامی این دوره‌ها، از برگزاری جشنواره‌ای رقابتی در میان گروه‌های حرفه‌ای اجتناب ورزیده‌اند و ما هیچ‌گاه نفهمیده‌ایم که بهترین آهنگ یا قطعه جشنواره موسیقی فجر چه قطعه‌ای است و نوآوری‌های یک آهنگساز در سطح حرفه‌ای چیست و چرا؟ البته در سطوح جوانان، به خصوص در دو جشنواره موسیقی نواحی ایران و موسیقی جوان، این ویژگی وجود داشت و خوشبختانه دستاوردهای برکت‌خیزی هم برجای گذاشت، اما در سطح بزرگسالان و گروه‌های حرفه‌ای هنوز چنین اتفاقی رخ نداده است و البته هیچ دبیری هم جرات و جسارت این را پیدا نکرده که مسابقه‌ای در این سطح برگزار کند.
جشنواره باید عرصه اجرای تازه‌ترین قطعات باشد؛ همانند دو جشنواره فیلم و تئاتر فجر که هر ساله تنها آثاری اجازه حضور می‌یابند که تازه باشند. در حالی که در این جشنواره کمتر کسی به این ماجرا توجه داشته است. در هرحال ما در انتظار می‌مانیم و امیدواریم وقتی جشنواره 22 به پایان رسید، آقای روشن‌روان در کنفرانس خبری پایان جشنواره ضمن بر شمردن دستاوردهای این جشنواره از اجرای قطعات تازه از سوی گروه‌های حرفه‌ای و کیفی یاد کنند؛ قطعاتی که برای نخستین بار در این جشنواره اجرا می‌شوند، چرا که برخی از این گروه‌ها برای هر اجرای خود بین 3 تا 5 میلیون و یا بیشتر از جشنواره دستمزد دریافت می‌کنند.
این درحالی است که اگر جشنواره رقابتی بود و جایزه‌ای با رقمی‌بالا اعلام می‌شد (برای نمونه 10میلیون تومان برای بهترین قطعه به همراه ضبط و پخش آن) و یا رقمی بالاتر برای بهترین گروه‌نوازی به همراه ارائه عمومی‌کار به صورت سی‌دی و آلبوم، می‌توانست جنب و جوشی را در میان گروه‌ها سبب شود که نتیجه آن هم دستاوردهای بهتری داشت و البته به کشف گروه‌های خلاق و نوجو می‌انجامید. این گونه اما کار سختی صورت نگرفته است، چرا که همگان می‌دانند گروه‌هایی که در جشنواره به اجرای برنامه می‌پردازند، حرفه‌ای هستند و وقتی حق‌الزحمه مورد نظر آنها هم پرداخت می‌شود، چرا در جشنواره حاضر نشوند و برنامه اجرا نکنند.
